VE  SAATLER ÜÇÜ BEŞ GEÇİYORDU...

Uyuyamıyordum

Yokluğun, yutulmaz bir lokmaydı boğazımda

Bunca sene baş koyduğumuz yastıklar

Taş mı kesilmişti ne ?!

Gidişini düşünüyordum

Cevabını bir türlü bulamadığım sorular

Her nedense beni suçluyordu.

Ve… Saatler üçü beş geçiyordu.

 Sarılıp koklaşmamıştık seninle ve

Bu ilk defa oluyordu.

Yüreğim, bindiğin otobüsün altında

Can çekişiyordu hâlâ…

Nice kavgalara sahne olmuş bu dört duvar

Beni suçluyordu

Taksidini bitiremediğim bazalı yatak

Bir iğneli fıçıydı sanki,

Sabrın yayı kırılmıştı bir kere

Zamanın tik-takları beni suçluyordu.

Ve…Saatler üçü beş geçiyordu.

 

Sanki;

Ben mişim kaçışının tek boyutlu sebebi

La Havle ! Sen bilirsin ya Rabb'i…!

Ağlamak geliyordu içimden

Ağlayamıyordum.

Gözyaşlarım beni suçluyordu

Ve… Saatler üçü beş geçiyordu.

 

Ayrılıklarına şiir yazmak,

Baldıran zehri içmek gibi bir şeydi

Lâkin;

Umarsız olsan da nâmusumdun.

Düşünmeden edemiyordum

Beynim yanıyordu bir taraftan

Bir yandan bedenim iliklerine kadar üşüyordu.

Ve…Saatler üçü beş geçiyordu.

 

Bir başınaydım koskoca evrende.

Yalnızlık, alın yazım

Çekmekse, kaderim olmuştu.

Son ânımızı düşündüm de…

Sevda yerine, ağıtlar okunuyordu göz bebeklerinden

Aşk;

Göçüp gitmişti başka iklimlere

Bense;

Zemheriyi yaşıyordum

Baharın bu güneşli gününde

Yılan diller ürkmüştü bütün güzellikleri ve,

Kahrolası canavar nefsimize,

Kahpece yenik düşmüştük.

Şeytanlar, alkış tutsa da hicranımıza,

Melekler, hıçkırarak ağlıyordu.

Yüreğimse beni suçluyordu,

Vurgun yemişliğinden...

Vazgeçememişti deme ki helalinden.

Yokluğun, ölesiye korkutuyordu billah !

Ve…Saatler üçü beş geçiyordu…

 

 

    Köksal CENGİZ

 (Niyazkâr)