Gece gündüz zâr eyleyip,
Aşk, aşk diye yandı gönül.
Uykusunu dar eyleyip,
Bir ağyara kandı gönül…
Mecal mi var gönül küse!
Yürek gelmez kire, pise…
Aldanmazken sahte süse,
Değişti mi “andı” gönül…
Gâhi firkat kalbi yorar,
Gâhi vuslat akla zarar,
Eller vurup bağrı yarar,
Herkesi bir sandı gönül…
Tükenmez ki bunca elem,
Hayıflanır, yazmaz kalem…
Yıkıldı “fildişi kulem”,
Harabeye döndü gönül…
Boşa gitti bunca uğraş,
Kalmadı hiç hâle sırdaş,
Sabrı yordu, dökülen yaş,
Istırapla sindi gönül…
Sevda bu mu, koca yalan!
Günah ruhu etmiş talan…
Bir hayatı güçlü kılan,
Zirvelerden indi gönül…
Tasalanma Niyazkâr’ım!
Her aşk bir gün kalır yarım.
Şu dünyada tek bir kârım,
Candan özge candı gönül...
10.08.2011
Köksal CENGİZ (Niyazkâr)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder