EMSÂLSİZ KÂR

Baktım sırlı aynaya,

Bülbüle”gam”, güle “naz”

Döndüm nankör dünyaya,

“Ağlayan çok gülen az”.

Yârde vefa kalmamış,

Seven huzur bulmamış,

Yâren selam almamış,

Nere gitmiş hoş avaz?

Nûr görünmez yüzlerde,

Dert var derin izlerde.

Kir gizli dehlizlerde,

Gaflet ile günah haz.

Kul kula etse hile,

Zulmeden çeker çile,

Boş ambarda, boş kile;

Yok orada imtiyaz.

Nefis kulu öşürür,

Hâlden hâle düşürür,

Bâzen haddi aşırır,

Varken Hak’tan hak ikaz.

Ne yamandır “pis ene”,

Koymaz temiz bir sine.

Delikten geçmez iğne (!)

Var kuyunu kendin kaz!

Olmazsa hak rehberin,

Yoksa hayra eserin,

Umma cinândır yerin;

Yakar seni kör alaz.

Niyazkâr’ım bir düşün!

Hem kolay, hem zor işin,

Kul ol Mevlâ’ya peşin,

Emsalsiz kârdır niyaz. 

Köksal CENGİZ  (Niyazkâr)