SÖZ GELİR
GİDER
Vefasız yâr
selamını kesse de,
Gönülden gönüle
“haz” gelir gider...
Şu dünyada
tüm sedalar sussa da…
Hakk’a
arzuhaller “yüz” gelir gider…
Kimi
yazılara çile yazılır…
Candan ayrı
kalan cânân üzülür.
Göçler
hazırlanır, kervan düzülür…
Diyardan
diyara “iz” gelir gider…
Kadere
itiraz kimin harcıdır?
Mevlâ’ya
ibadet kulun borcudur
Sabrın sonu ihsan,
burcu burcudur…
Kavrulan
yürekten “köz” gelir gider…
Akıl almaz
ne hesaplar yapılır,
Bilmem günah
yola niye sapılır?
Ölüm
unutulur, mala tapılır…
Oysa şu
hayatlar “tez” gelir gider…
Bilmez
misin, bu dünyada cefa çok…
Gerçek
müminlere burda sefa yok.
Fani olan
şeyde ahde vefa yok;
Ancak birkaç
arşın “bez” gelir gider…
Ten dediğin
emanet bir kafestir…
Ömür
sandığın şey birkaç nefestir…
İster hırsla
koştur, istersen kestir…
Cümle kış
tükenir, “yaz” gelir gider…
Ne gonca
güllerin, ne bağın kalır,
Ne en
güvendiğin bir dağın kalır…
Ne bitmez
sandığın bu çağın kalır;
Âlemi temaşa
“göz” gelir gider…
Her gelen
mutlaka payını alır
Hayır, şer
ne ise, kul onu bulur
Kiminden
geriye eseri kalır
Sevenden
sevene “naz” gelir gider
Bir gün
okunursa aşkın kitabı…
Sevgiliye
arz eyleriz hitabı…
Dönmek
üzereyken en son etabı…
Niyazkâr
öteden “söz” gelir gider…
11.01.2014
Köksal
CENGİZ(Niyazkâr)
