PERVANENİN AŞKI
Kadir bilmez
birini ne diye anıyorum?
İyileşmez
yaramla durmadan kanıyorum…
Arsız olmuş
nefsimi şiddetle kınıyorum,
“Edep ya Hu!” izinde aslıma dönüyorum.
Zemheride kavrulup,
yazları donuyorum;
Allı turna misali meçhule konuyorum…
Bazen bin bir
lezzete bıkmadan banıyorum,
Bazen yokluk
içinde yokluğa kanıyorum…
Bazen huzur
içinde ruhuma siniyorum…
Bazen sağanak
hâlde gözlerden iniyorum…
Ardım sıra gölgemi sen geldin
sanıyorum,
Şu uslanmaz gönlümü sevdanla
sınıyorum.
Niyazkâr’ım Mevlâ’ya niyazlar
sunuyorum,
Pervaneyim aşkına yandıkça
yanıyorum…
26.06.2014
Köksal CENGİZ(Niyazkâr)