EN YÜCE, BENİM EFENDİM !

Ne demişsen ne yapmışsan emsâlsiz
Yoluna kurbanım, canım efendim!
Her şey perişandır, kalınca sensiz
Sensiz hiç geçmesin ânım efendim!

Fikrim sensin, zikrim sensin, dilim sen
Bahar sensin, gülşen sensin, gülüm sen
Hâlden hâle koysa Rabb’im hâlim sen
Gururum, şerefim, şânım efendim

Şefaat dilerim efendim senden
Say beni ne olur, say ümmetinden!
Sünnetin olmasa çıkarım dinden
İmânım, âmelim, dinim efendim!

Sensiz yoktur gözlerimin ışığı
Mevlâm etsin cemalinin âşığı
Her gönlün var mutlaka bir mâşuğu
Res’ülüm, Habibim, Hânım efendim

Asr-ı saadettir en güzel zaman
Hicrinden bizârım, derim el aman!
Seni sevmeyenin hali pek yaman
Bu günüm, yarınım, dünüm efendim!

Nûrun sarmış onsekiz bin âlemi!
Senle diner rûhumuzun elemi
Âciz kalır Niyazkâr’ın kalemi
Ne yüce, en yüce benim efendim.

Köksal CENGİZ

(Niyazkâr)