PERVANENİN AŞKI

Kadir bilmez birini ne diye anıyorum?

İyileşmez yaramla durmadan kanıyorum…

Arsız olmuş nefsimi şiddetle kınıyorum,

“Edep ya Hu!” izinde aslıma dönüyorum.

Zemheride kavrulup, yazları donuyorum;

Allı turna misali meçhule konuyorum…

Bazen bin bir lezzete bıkmadan banıyorum,

Bazen yokluk içinde yokluğa kanıyorum…

Bazen huzur içinde ruhuma siniyorum…

Bazen sağanak hâlde gözlerden iniyorum…

Ardım sıra gölgemi sen geldin sanıyorum,

Şu uslanmaz gönlümü sevdanla sınıyorum.

Niyazkâr’ım Mevlâ’ya niyazlar sunuyorum,

Pervaneyim aşkına yandıkça yanıyorum…

26.06.2014

Köksal CENGİZ(Niyazkâr)