Gönül

Gece gündüz zâr eyleyip,

Aşk aşk diye yandı gönül.

Uykusunu dar eyleyip,

Bir ağyara kandı gönül.

Mecal var mı? Gönül küse!

Yürek gelmez kire, pise.

Aldanmazdı sahte süse,

Değişti mi “andı” gönül?

Gâhi firkat kalbi yorar,

Gâhi vuslat akla zarar,

Eller vurup bağrı yarar,

Herkesi bir sandı gönül

Tükenir mi bunca elem?

Hayıflanır, yazmaz kalem

Yıkıldı “fildişi kulem”,

Harabeye döndü gönül.

Nere gitti bunca uğraş?

Nerde kaldı hâle sırdaş?

Sabrı yordu, dökülen yaş,

Istırapla sindi gönül.

 Sevda bu mu? Koca yalan!

Günah ruhu etmiş talan.

Bir hayatı güçlü kılan,

Zirvelerden indi gönül.

Tasalanma Niyazkâr’ım!

Her aşk bir gün kalır yarım.

Şu dünyada tek bir kârım,

Candan özge candı gönül..